Beijum.org 
In gesprek met Jolanda Vos, Kinderwerkster bij de SKSG.
Beijum is een kleurrijke wijk. Jolanda Vos draagt daar haar steentje aan bij. 47 Jaar is ze. Samen met Maartje Keijzer vanuit de SKSG op de bres voor het kinderwerk in Beijum. Vaak bijna van top tot teen gothicstyle. Veel en – tenminste volgens mensen die ik sprak en spreek – graag gezien in de wijk.
Ze is een echte Stadjer. Jolanda werd geboren aan de Soendastraat. Ze verhuisde op haar 3e met haar ouders en haar twee jaar oudere zus naar de Klaprooslaan in de Oosterparkwijk, en vervolgens op haar 10e naar de Florakade, aan de rand van dezelfde Oosterparkwijk. “Aan de Klaprooslaan was vlak bij ons huis een veldje waar ontzettend veel gespeeld werd. Ik herinner het mij als een heel sociale buurt waar veel samen gedaan werd, door jong en oud, en met een positieve sociale controle. We verhuisden later naar de Florakade, maar je bleef in de buurt’. Wat wonen betreft was het wel even wat anders dan veel van de eengezinswoningen die je nu veel in Beijum hebt. Aan de Florakade hadden we een door een schuifdeur in tweeën gedeelde woonkamer. In het achterste deel stond een opklapbed waar mijn ouders sliepen. Mijn zus en ik hadden wel ieder een eigen slaapkamer, een luxe die destijds ook in het Oosterpark lang niet voor elk kind was weggelegd’.
Jolanda volgde met goed gevolg de HAVO en wilde daarna graag een opleiding voor activiteitenbegeleidster doen, en dan vooral op het gebied van handenarbeid. Helaas, het zat er thuis financieel niet in. Het werd werken bij de ABN/AMRO, bestandsgegevens invoeren en bijhouden. Na 6,5 jaar volgde een reorganisatie en vertrok ze met een premie die haar in staat stelde alsnog een opleiding te volgen voor goud- en zilversmid en daarna voor activiteitenbegeleiding Er volgde een tijd van oproepbanen. Ze werkte onder andere 1,5 jaar met verstandelijk gehandicapten in Rolde. Veel onzekerheid, veel reizen, weinig inkomen. ‘Dat schoot niet echt op en op m’n 35e werd ik vervolgens assistent-bedrijfsleider in een schoenenzaak. Bleek ook niet echt mijn ding: magazijn in, magazijn uit, tot je je klant nauwelijks terug kon vinden onder een stapel dozen en schoenen en vervolgens ging zo’n klant dan toch nog maar es ergens anders kijken. Hoort erbij, natuurlijk, maar ieder z’n ding, zeg ik maar’.
’35 Jaar was ik toen iemand me wees op vacatures bij de SKSG. En het lukte: eerst een kinderdagverblijf en Naschoolse Activiteiten (NSA) in Vinkhuizen, en nu dus in Selwerd en sinds 1 maart 2012 ook Beijum. 24 uur in totaal, 12 uur in beide wijken. De UWV vult op dit moment nog mijn inkomen aan’.
In die 12 uur per week in Beijum staat Jolanda niet altijd zelf ‘op de kindergroepen’. Niet omdat ze dat niet leuk zou vinden maar omdat ook het organiseren en coördineren belangrijke taken zijn. Op de middagen vinden veel activiteiten op hetzelfde moment plaats. Ook Jolanda kan op 1 plaats tegelijk zijn, ze probeert haar gezicht zoveel mogelijk op de diverse locaties te laten zien. Samen met collega Maartje Keijzer stelt ze 3x per schoolseizoen de Vensterwijkactiviteitenladder samen. Geschikte activiteiten zoeken met mensen die daar samen met kinderen iets goeds en moois van kunnen maken. Kinderen koppelen aan activiteiten, contacten onderhouden met hun ouders. De vinger aan de pols houden bij activiteiten die lopen. Maar ook contact onderhouden met gezinnen die net iets extra steun nodig hebben. En wat er verder allemaal aan organisatie nodig is, van flyeren, accommodatie regelen voor activiteiten tot aan financiën. ‘Waar het om gaat? Dat kinderen hun eigen talenten ontdekken, zich kunnen ontwikkelen op hun eigen manier en vorm mogen geven aan hun leven. Kennis en vaardigheden, maar net zo belangrijk: als persoon en sociaal. Samenwerken, problemen oplossen, leven en laten leven, maar er ook staan als dat moet. Corrigeren bij pesten en discrimineren. Het is aan de (bege)leiding om te signaleren, te analyseren, te corrigeren en vooral ook de kinderen te stimuleren; als mens een voorbeeld zijn’.
Jolanda is prima te spreken over de activiteitenladder opzet. We organiseren activiteiten die zoveel mogelijk aansluiten bij de wensen van de kinderen, ouders en overige organisaties in de wijk. Vrijwilligers worden ingezet om mee te helpen bij de activiteiten. Bij voorkeur ook mensen die wonen en werken in Beijum. Daar kun je wat extra mee als je het over leefbaarheid en positieve sociale verbanden hebt.
Kleurrijk in kleurwijk Beijum, zo kun je Jolanda wel noemen. Ze lacht: ‘Vanaf m’n 14e ging ik wat kleding betreft steeds meer mijn eigen weg. Ik koos mijn eigen kleding omdat ik die mooi vond en niet om me af te zetten. M’n moeder was er niet altijd happy mee, mijn vader vond het oké. Op straat was het in het Oosterpark helemaal geen punt. Leven en laten leven stond er hoog in het vaandel. Na m’n scheiding had ik wat meer van ‘ík ben ik’. M’n kleding werd uitgesprokener. Ik liet een tattoo zetten: een vos, duidelijk zichtbaar, boven m’n rechter borst, de plek voor Koninklijke en andere onderscheidingen. En later een tweede op m’n rug, een blijvende herinnering aan mijn overleden vader. ‘Kinderen reageren eerlijk op hoe je er uit ziet. Sommige vinden het direct gaaf; anderen zijn eerst van ojé, maar draaien snel bij’.
Ze woont inmiddels een fiks aantal jaren in het Pelstergasthuis (Heiligen Geest Gasthuis, waar je toelatingsgesprekken voor moest voeren’) en heeft bijna 2,5 een relatie met haar nieuwe vriend waar ze mee gaat trouwen in juli.
Een aantal van haar vriendinnen woont in Beijum, deels met kinderen. ‘Die bevalt het hier allemaal goed. Groene, ruime wijk; ruime woningen; kindvriendelijke woonomgeving; voorzieningen in de buurt’. Het valt haar wel op dat sommige buurtjes er verwaarloosd bij liggen. ‘Jammer; kinderen verdienen een beter voorbeeld’
Juist deze week verschijnt er weer een nieuwe Vensterwijkactiviteitenladder. Tastbare bijdrage die Jolanda met collega Maartje levert aan een leefbare wijk. Voor kinderen, ouders en al die andere Beijumers. Kijk voor het complete overzicht middenin deze krant. Of op http://www.vensterwijkbeijum.nl/modules/content/index.php?id=1
Wim Klein (tekst) en Bart Luurtsema (foto’s)