Interview met Annelies Schriemer, postbezorger in Beijum

Annelies Schriemer is acht jaar geleden begonnen als postbezorger en was daarmee een van de eersten in Groningen. Postbezorgers doen precies wat het woord zegt: post bezorgen. Post sorteren, verhuisberichten controleren, pakjes en aangetekende brieven afleveren en zo nog wat meer werkzaamheden blijven behoren tot het takenpakket van de traditionele postbode. Annelies werkt tussen de twaalf en vijftien uur per week, elke werkdag zo’n twee tot drie uur. Zij woont al dertig jaar in hetzelfde huis aan de Fossemaheerd en zingt sinds 1984 bij de Vocalgroup ‘The Evergreens’, een vrouwenkoor uit Groningen.

Is dat een beetje te combineren, postbezorgen en zingen?
Ha ha, ja dat werkt prima. Het werk bevalt zo goed, dat ik zingend en fluitend mijn rondjes maak. Ik zing mijn hele leven al. Wij treden geregeld op met The Evergreens. Meestal in verzorgingshuizen, maar we hebben ook een keer in de grote zaal van de Stadsschouwburg opgetreden. We hebben toen ‘Les Miserables’ gezongen. Ik werk een beperkt aantal uren per week en heb genoeg tijd en energie over voor andere dingen.

Wat is er zo leuk aan postbezorgen?
Het is een mooi vrij beroep, goed voor je conditie en je bent altijd buiten. Er is niemand die op je vingers kijkt en het contact met mensen is gewoon heel leuk. Af en toe krijg je een kop koffie aangeboden en de afgelopen maand ook wel eens een oliebol of appelflap. Maar die neem ik maar niet aan, omdat post aanpakken met vettige handen niet kan. Ik loop al die jaren in dezelfde drie heerden, de Framaheerd, de Sibrandaheerd en de Bottemaheerd en dan bouw je een band op met je klanten.
Ook is er een goed contact met collega’s in Beijum. Onder elkaar is er een prima sfeer. Wij gaan regelmatig met elkaar uit eten of zoeken elkaar op, bijvoorbeeld bij verjaardagen.

Heb je wel eens last van agressieve beesten?
Drie jaar geleden ben ik een keer in mijn bovenbeen gebeten door een grote hond. En er was eens een kat die er plezier in had om met vier poten aan mijn broekspijp te hangen, maar die komt niet meer buiten. Er zijn honden die zich gelukkig aan de goede kant van de deur bevinden, maar die de post versnipperen zodra die door de bus gaat. Ik heb lange tijd te maken gehad met twee kwade honden buiten en daar was ik bang voor. Totdat ik het heel goede idee kreeg hondenbrokjes mee te nemen en sindsdien stonden ze mij met de voorpoten omhoog en kwispelstaartend op te wachten. Ach, er was ook een poes die met een poot door de brievenbus heen en weer maaide en je probeerde te raken. Maar dat overkomt je één keer en dan weet je het wel. Helaas zijn zowel die twee honden als de kat inmiddels overleden.

Is Beijum een gemakkelijke wijk?
Ik woon in Beijum en ik ben hier al acht jaar postbezorger, maar de nummering is voor een beginner erg lastig. De logica ontbreekt vaak en je kunt merken dat het bestemmingsplan tussentijds gewijzigd is. Dan heb je opeens een aantal gezinswoningen achter elkaar met hetzelfde nummer en lettertoevoegingen. Dat zie je normaal gesproken alleen bij bovenwoningen en die zijn er in Beijum weinig. Dat scheelt trappenlopen. Het is wel vaak hekje openen, paadje op, paadje af, hekje sluiten en via allerlei overhangende takken is de voordeur niet altijd even gemakkelijk te bereiken. De bewoners gebruiken dan vaak de achterdeur als toegangsdeur. Maar ik vind Beijum een prachtige wijk en als je eenmaal bent gewend, dan kun je het als postbezorger niet beter treffen.

Wat is er allemaal veranderd in de afgelopen jaren?
Als het om de post gaat: ik bezorg alleen pakjes die door de brievenbus kunnen en dat soort post is door marktplaats, bol.com en andere internetaanbieders sterk vermeerderd. Soms zijn het pakjes met kleding erin gepropt die ik op mijn beurt weer door de brievenbus moet proppen, maar meestal zijn het boeken en cd’s. Verder veel acceptgiro’s, rekeningen, bankafschriften, reclamefolders, tijdschriften en kerstkaarten in december. In verhouding bezorg ik minder brieven dan vroeger, omdat e-mail dat grotendeels vervangen heeft. Ik bezorg geen aangetekende brieven, gerechtelijke brieven en grote pakjes. Die zijn voor de postbodes.
En dat is natuurlijk ook een grote verandering. Vroeger had je alleen postbodes. Dat werk is voor een groot deel overgenomen door goedkoper werkende postbezorgers met een klein urencontract. Ik heb wel te doen met de postbodes die erg onzekere tijden hebben. Maar blijkbaar zijn die veranderingen de enige manier om de groeiende concurrentie van andere postbedrijven het hoofd te kunnen bieden.

Kun je alle post voor een dag in je fietstassen kwijt?
Nee, dat lukt vrijwel nooit. Ik haal ’s morgens mijn post op in het depot van Post.nl (de onlangs ingevoerde nieuwe naam van het bedrijf, MF), in Ulgersmaborg. In mijn rapport voor die dag staat hoeveel restpost in mijn wijk verder nog klaarstaat. Meestal heb ik drie tassen en op een drukke dag zo’n vier tot zes tassen te bezorgen. Als er heel veel tassen zijn, dan krijg ik hulp.
Het rapport vul ik zelf aan als mijn dienst er op zit. Daarin noteer ik het aantal gewerkte uren en bijzonderheden, zoals indertijd die beet van een hond.

Moet je tijdens je ronde wel eens nodig naar het toilet?
Ja, dat komt natuurlijk wel eens voor. Dan heb ik de mazzel dat ik vlakbij woon en ga vlug even naar huis. Maar ik heb ook wel een paar adressen waar ik altijd terecht kan.

Tekst: Menno Fritsma
Foto’s: Bart Luurtsema

• Rein van der Velde
• 5 februari 2012