Het valt me op dat we rondom de kerst altijd voornemens maken, vooral de goede. Voornemens met betrekking tot bijvoorbeeld meer afvallen of toch maar proberen te stoppen met roken. Beter ons best te doen op het werk of hogere cijfers te halen op school. Maar vooral in de relationele sferen doet men veel moeite om compromissen  te sluiten en oude vetes bij te leggen. Men probeert geschillen achter zich te laten en met een schone lei te beginnen, ongeacht. Maar voor sommigen  is ‘ongeacht’  net niet voldoende en blijft men  rotsvast geloven in hun onverstoorbare gelijk. Waarom zou men vasthouden aan oude, rancuneuze gevoelens? De enige die men er mee kwelt is uiteindelijk zichzelf en het heeft nog nooit geleid tot een oplossing. Deze gevoelens verdwijnen ogenschijnlijk vanzelf maar blijven onderhuids, wachtend op iets of iemand om ze weer aan te wakkeren.

De wijk mag dan volgens sommigen verdeeld zijn in 2 kampen, maar feit blijft dat er ook niemand meer is die er wat aan probeert te doen om ‘het probleem’ op te lossen. Het mag dan momenteel rustig lijken in de wijk, maar het blijft zachtjes broeien. Er worden hier en daar over en weer prikjes en signalen afgegeven, maar we moeten niet vergeten dat menselijke verhoudingen complex zijn. Een oplossing  kan daarom alleen plaatsvinden door kritisch naar onszelf te kijken. Een analyse van motieven, vooroordelen en onzekerheden. Beschouw een ander als een volwaardig partij of persoon en niet als een verzameling van meningen en houdingen. Een conflict als deze zou inzicht moeten kunnen bieden in de ander zijn beleving. De kunst is naar de andere te luisteren en het empatisch vermogen zijn werk te laten doen.

Is het dan raar om niet meer terug te kijken in het verleden naar wie of wat het probleem is of was? Is het raar om toch weer een poging te doen om tot een inhoudelijke dialoog te komen, zonder met modder te gooien en oude koeien uit de sloot te halen,  maar met als doel de toekomst? Wat is er mis met ‘zand erover’ en ‘water bij de wijn’ als dit wellicht de enige mogelijkheden zijn die leiden tot een compromis? Het kan toch niet zo zijn dat de enige haalbare vorm van genoegdoening alleen maar het gelijk hebben of krijgen is?

Misschien is het een goed voornemen voor een ieder om te geloven in onze gezamenlijke kracht en ons niet te laten beïnvloeden door anderen. Op dit moment is iedere vorm van samenwerking blijkbaar onmogelijk omdat er kritiek wordt geleverd op personen en niet meer inhoudelijk. Zolang we daar niet van kunnen afstappen zullen compromissen slechts een vage schim zijn, ver weg en onbereikbaar door de mist. De mist of de vertroebeling van het rationele denken en het relativerend vermogen.

Wie weet wat deze kerst en zijn achterliggende gedachte ons zal brengen. Zullen de voornemens dit jaar concreet leiden tot iets constructiefs? We kunnen alleen maar afwachten en hopen. Zolang ons ego het motief is voor onze  drijfkracht, zullen we nooit boven onszelf kunnen uitstijgen…

Mike Tomale

• Rein van der Velde
• 13 december 2011