Beijum.org 
Soms lijkt het alsof een periode in je leven gekenmerkt wordt door een bepaald woord of begrip: op zichzelf los van elkaar staande gebeurtenissen delen hetzelfde kenmerk. Bij mij is dat de laatste weken: “verwarring”.
De verwarring die bezit aan het nemen is van mijn lievelingstante Gré, 88 jaar wordt ze binnenkort en ze is zonder twijfel begonnen aan het laatste stukje van haar leven. Oom Cees, ook 88, doet zijn best de boel te beredderen maar ook bij hem tellen de jaren zwaar. Ze zijn kinderloos, en ik mag helpen mantelzorgen. Veel heb ik niet te bieden: lekkere hapjes aanslepen en zorgen dat alles tijdig geconsumeerd wordt, opletten dat er aldoor voldoende frisdrank is en dat die ook binnen handbereik staat – wil Cees nog wel eens vergeten. Contact met de huisarts om de hulp uit te breiden: met succes, leve de WMO en de AWBZ! Tante ligt dagelijks te pochen over het geweldige bed dat in de achterkamer voor haar is neergezet en hoe gelukkig ze is met de luierbroekjes en de luxe po-stoel! Dat ze af en toe gewassen wordt door een (beeldschone!) jonge zwarte man was wel even wennen, maar hij droogt haar voeten geweldig af, dus voor haar geen probleem en voor mij een blijvende bron van min of meer foute grappen. Ja, we lachen nog samen – al huilen we ook. Vooral op de momenten dat tante zich realiseert dat oom alleen achter gaat blijven en vraagt of ik voor hem ook ga zorgen. Natuurlijk beloof ik dat, maar realiseer me dat zijn diepste wens (zelfstandig blijven wonen op hun huidige adres) wel eens heel snel een groot probleem kan worden wanneer ook hij niet meer in staat is de 9 treden in hun portiek te beklauteren – mét zijn rollator. De aangeboden beter geschikte woningen hebben ze stelselmatig geweigerd: het uitzicht aan de West-Indischekade was ze te dierbaar…
Verwarring straalde ook het echtpaar op leeftijd uit dat mij aansprak op de parkeerplaats in Beijum-West: ze dachten daar het crematorium aan te treffen! Nu kan je best kritiek hebben op de voorzieningen aldaar, maar vergelijking met een crematorium gaat wel wat ver… Alle pogingen het paar de goede weg te wijzen stuitten op vergaand onbegrip en werden gecompliceerd door het feit dat ze er over uiterlijk 15 minuten moesten zijn – ze hadden kennelijk al een behoorlijke tijd foute routes gereden. Er zat niets anders op: rijdt u maar achter mij aan, ik breng u wel, die boodschappen komen later wel. Onderweg me verbaasd dat meneer nog steeds zijn rijbewijs had, maar dat terzijde: we zijn veilig (met dank aan andere weggebruikers) en redelijk tijdig aangekomen. Ik had met ze te doen en kon alleen maar hopen dat het terugvinden van het eigen huis, met alle bijkomende emoties, zonder problemen zou verlopen.
Tja, en ikzelf ben er ook door getroffen: opperste verwarring toen de straat vol gasten stond omdat er voor mij een surpriseparty georganiseerd was. Maandenlang belogen door mijn dierbaren en niets, helemaal niets in de gaten gehad! Slechts een conclusie: wat een zegen om zoveel lieve mensen om je heen te weten!
Iets minder lief vond ik de caissière van de dierentuin in Antwerpen: op de dag van mijn zestigste verjaardag had ik uiteraard recht op de korting, maar dat ze niet vroeg om een legitimatie? Op zijn minst beledigend, maar vooral verwarrend! Daar ging mijn zelfbeeld – slechts 5 euro waard!
Marjo van Dijken