Beijum.org 
Voor ons begon het jaar met een heerlijk verwenweekje op Gran Canaria.
Ons: in dit geval 3 meisjes. Ikzelf, mijn zusje van 50 en onze moeder van 86. Mijn eigen leeftijd ga ik dus echt niet nog eens opschrijven. Dat het hier mijn jongere zusje betreft lijkt me ruim voldoende informatie…
Als je weet hoe het op Schiphol toegaat (en ik ben inmiddels best wel een routinier) waardeer je vliegen vanaf Eelde des te meer: het poortje piepte voor het eerst sinds jaren niet en ik mocht mijn schoenen aanhouden. Feestje: het uittrekken van die schoenen is niet zo’n groot probleem, het weer aantrekken des te meer. Zeker bij een gebrek aan zitplaatsen bestaat er bij mij een niet denkbeeldig risico van omkiepen. Bracht mij op de vraag of ze je ook met een gipsvlucht kunnen vervoeren naar(!) je vakantiebestemming?
Hoe dan ook: rustig op pad, op tijd de lucht in en onze moeder bleek in haar handbagage voldoende leeftocht te hebben opgeslagen voor een vlucht van minimaal 24 uur. Mijn fout natuurlijk: ik had geadviseerd “iets” vullends mee te nemen voor het geval de bevoorrading aan boord niet berekend zou zijn op het aantal hongerigen om een uur of zes ’s avonds. En jawel: wij zaten in het midden van het toestel en op het moment dat de bediening ons bereikte waren alle broodjes uitverkocht. Niet de eerste maal dat me dat overkwam, dus. Kijk, ik begrijp best dat Martinair een hekel heeft aan – bij tegenvallende vraag – het weggooien van goed voedsel, maar ze zouden toch ook een hekel moeten hebben aan het teleurstellen van hun passagiers? Ik word knap chagrijnig wanneer er om etenstijd niets te knagen valt en ook mijn bloedsuiker stelt uitstel niet op prijs! Gelukkig geef ik niet alleen advies maar houd ik me daar ook zelf aan, maar eerlijk gezegd: ik was blijer geworden van een warm kaasbroodje dan van mijn eigen hartige Sultana’s.
Genoeg gezeurd, u zou eens denken dat er geen echte problemen zijn om je druk over te maken. Die waren er trouwens ook werkelijk niet, althans: niet die week in ons superhotel met een mini-Nieuweschans in de benedenverdieping. En dat mini moet u ook maar met een korreltje zout nemen: groot zat, ook als ik er mijn rondje aan het maken was. Van zoutbad naar massagetafel, van sauna naar zonnecabine, van sneeuwkamer naar stoomruimte en tussendoor even gestrekt in de ontspanningsruimte – we hadden het er maar druk mee. En dan moesten we ook nog boven in de zon liggen, naar de branding luisteren en het gewone zwembad in én drie maal daags een niet eenvoudige keuze maken bij de extreem goed gevulde buffetten… ik begon al met te zeggen dat het een verwenweekje moest worden en kan melden: prima gelukt! De stoomruimte had een geweldig effect op mijn longen, al moet ik inmiddels vaststellen dat dat effect tijdelijk was: blaf nu als een geketende waakhond. En de kaakoperatie die ik inmiddels heb ondergaan om over een half jaar weer “normale” tandjes in mijn bovenkaak te hebben deed de goede herinneringen ook snel vervagen, helaas. Het enige voordeel van zo’n ingreep is het razendsnelle gewichtsverlies: hoe doen mensen met een permanent kunstgebit dat? Ik heb met dat kwart-plaatje in mijn mond al het gevoel dat voedsel er echt niet meer bijpast!
En zo heeft elk nadeel zijn voordeel: direct gaan sparen voor een herhaling en dan een maat kleinere bikini…
Marjo van Dijken