Beijum.org 
Mocht u overwegen een boek te schrijven: doe het! Reuze leuk en op die lange winteravonden moet je toch wat. Mocht u echter ook overwegen het vervolgens te laten drukken en uitgeven: denk nog eens…en nog eens.
Natuurlijk verheug ik me op het uiteindelijke resultaat – het wordt een sieraad voor iedere boekenkast, wat zeg ik: een “must“ op iedere salontafel, het vaasje bloemen kan gerust worden weggelaten. En dan heb ik het alleen nog maar over de buitenkant! Maar een werk dat je er van hebt, en een stress: minstens drie maal moet alles gelezen (met een horlogemakersloupe) en behandeld met de stofkam. Je wilt je niet schamen, toch? Geen komma teveel, geen punt te weinig, alles geheel in overeenstemming met “het groene boekje”, meer officieel de Woordenlijst Nederlandse taal.
Daar ging ik nog mooi mee op m’n gezicht trouwens: natuurlijk heb ik dat groene ding, staat hier recht voor mijn snufferd. Gebruiken doe ik ‘m ook, vrij regelmatig zelfs. En daar word je vervolgens knap eigenwijs van, dus wanneer je redacteur je meent te moeten corrigeren krijgt ze terug: “maar ik heb het nog opgezocht, dus het is goed”! Ja, dat zou het zijn als ik niet de eerste druk had gebruikt, die van 1995. Hebben die klojo’s in tussentijd nog heel vilein hier en daar een klein wijzigingetje doorgevoerd. En ik, goed van vertrouwen als immer, dacht klaar te zijn tot de volgende grote spellingswijziging… mooi niet dus, u bent gewaarschuwd!
Nu ligt het bij de drukker, ik kan er (bijna) niets meer aan doen en moet, net als u, afwachten tot 5 oktober. Met vlinders in mijn buik!
In mijn boek kijk ik terug op de afgelopen 22 jaar en laat ik nu deze week ineens op tv zien dat terug naar vroeger kennelijk helemaal in is? Werkelijk: in een tv-reclame wordt ons gemeld dat je aardappelen kunt koken, net zoals oma vroeger deed! Er ging een wereld voor me open en dat terwijl ik toch al lang gewend ben aan de benaming van mijn zelf getrokken en aangeklede groentesoep: “oma’s soep”. En al vierden we vandaag de eerste verjaardag van ons eerste kleinkind: mijn soep heet al tientallen jaren zo.
“Aardappels om te koken, zoals oma ze vroeger maakte”: ik vind het om je te benatten. Of moet ik vaststellen dat ik waarlijk ver ben afgedreven van de moderne tijd en kennen huidige generaties het Bintje nog slechts in de verschijningsvorm “frites” of “chips”?
De grote grap is natuurlijk dat die “om te koken” aardappel in geschilde vorm wordt aangeboden, maar dat worden die lieve krieltjes en schijfjes uit de koeling al jaren zonder dat daarbij meteen verwezen wordt naar de oudheid.
Hoe dan ook: duur grapje! Zo’n tv-reclame kost kapitalen en dat moet worden terugverdiend. Ik verzeker u: in dure tijden als de huidige doet u uw huishoudknip een groot plezier door zelf de piepers maar even te jassen (voor de jeugd: de aardappels te schillen). Ook dat speciale schilmesje hebt u vlot terugverdiend, durf ik te stellen.
Wát een gekte even zo vrolijk, nog even en we laten ons aanleunen dat “gewoon” een maaltijd in pannen bereiden een bezigheid is die thuis hoort in een oudheidskamer- of keuken.
Ik blijf nog maar even columns schrijven: de wereld levert stof zat!
Marjo van Dijken