Of het leuk geweest was, wilde mijn moeder weten. Die vraag liet zich, zoals wel vaker het geval is, niet eenvoudig beantwoorden. Want natuurlijk is het leuk wanneer meerdere mensen je vol vertrouwen laten weten dat ze er op rekenen nog vele opnames met je in de weer te moeten zijn. En dat de visagiste een make-up verzint die past bij alle kledingstukken die ik in mijn koffertje had meegesleept. Niet alleen shirtjes: ook bijpassende jasjes, vesten, shawls en sieraden. Alles onder de taille blijft buiten beeld, dat scheelt een slok op een borrel. Heel even waande ik me weer terug in mijn Haagse tijd: op zondag eerst het weerbericht voor de komende week raadplegen en dan de kleren inclusief accessoires bij elkaar zoeken. Grotere koffer, dat spreekt. Plus een volle werktas en een handtas: treinen en slepen hoorden voor mij bij elkaar als brood en boter. Zo bezien viel het ditmaal wel mee, al zat er wel dezelfde spanning op: als ik alles maar weet!! Die onzekerheid was onderwerp van gesprek bij de visagie en deed visagiste Barbara verzuchten dat ze er toch vast vanuit ging dat ik langer in de opname zou zitten dan bij haar in de make-up…

Voor wie het gemist heeft: ik zat, als Bekende Groninger, bij Klouk. Dat spelletje op RtvNoord dat ik dagelijks zie en waarbij ik (bijna) altijd alle antwoorden weet. Alleen de officiële nummers van de wegen in onze schone provincie vind ik een regelrechte ramp, dus daar had ik zelfs nog even extra naar gekeken – waar mogelijk is het verstandig een afgang te voorkomen, toch? Helaas: geen wegnummers maar de woonplaats van de weervrouw was mijn eerste vraag. En meteen ook de laatste: wist ik niet en gokte verkeerd. Regelrechte afgang dus. En teleurstelling alom, fraai verwoord door de producente: “ach wat zonde, je kleurde zo mooi bij het decor”! Ik heb wel eens een troostrijker opmerking toegevoegd gekregen…

En dat echtgenoot het T-shirt met de tekst: Ik bin Klouk heeft opgeleukt met een sticker “nait zo” – ik moet er mee leren leven. Kan u wel vertellen dat de eerste maal boodschappen doen na die uitzending veel weg had van spitsroeden lopen; het dragen van een masker had veel tijd (en schaamte) gescheeld! Mijn treurnis werd ernstig versterkt door de verkiezingsuitslag (dank voor uw stem, dat wel!): je hebt niet alleen dagen, maar ook weken die niet willen deugen. En dan: dan zie je ineens dat het veldje krokussen bij het begin van onze wijk in volle bloei staat. Dat veldje dat een paar maanden geleden nog bedolven was onder zand, blubber en puin bij het aanleggen van het viaduct.

Als in de natuur alles zich weer opricht na zo’n aanslag, wat zal ik dan nog mekkeren? Het zel weer veurjoar worden!!

Marjo van Dijken

• Rein van der Velde
• 14 april 2014