Toen ik als Kamerlid stopte in Den Haag had ik, met alle onzekerheden, best een beeld van mijn toekomst. Nou bleek dat  in de praktijk nogal anders uit te pakken: het “zwarte gat” deed zich niet voor, evenmin overigens als de uitvoering van een aantal goede voornemens. En een aantal – achteraf bezien – idiote voornemens: ik dacht werkelijk nu te gaan kijken naar allerhande tv-programma’s die ik voorheen geen blik waardig had gegund. Waanzin natuurlijk: bagger blijft bagger, ook als je er wel de tijd voor hebt. En ik bleef de nieuwsjunk die ik al mijn hele leven geweest was – nieuwsgierig mag je dat ook wel noemen.

Maar, eerlijk is eerlijk, ik heb ook nieuwe programma’s ontdekt die me wél heel erg blijken te boeien. Zo keek ik nooit naar “Wie is de Mol”, en enkel het meedoen van “onze” Janine maakte me voldoende nieuwsgierig daar toch eens verandering in aan te brengen. Toen aan haar deelname zo’n snel en dramatisch einde kwam was ik inmiddels verkocht – je hebt verslavingsaanleg of je hebt ‘t niet, en ik heb daar bovenmatig last van. Dat mijn schoonmoeder haar 80e verjaardag vierde op de avond van de ontknoping was vette pech, maar wat het zwaarst is moet het zwaarst wegen natuurlijk. Of beter: het hemd is nader dan de rok, dus wij hoorden dat Kees ons grandioos had belazerd toen heel Nederland dat al wist. En wij en de buren hadden ons geld desgewenst graag op de dames gezet! Vanwege mijn eerder genoemde aanleg gok ik niet, dus dat was mooi mazzel.

Maar weet u wat nou zo lollig is: ik heb een weekje mee mogen maken (in lichte mate hoor) hoe het voelt om op de vraag: “en, hoe is het gegaan, heb je gewonnen?” te moeten reageren met een ingestudeerde blanco blik en een nonchalant schouderophalen gecombineerd met de briljante tekst: “geen idee, je moet komende zaterdag maar naar RtvNoord kijken, dan weet je alles”.

Ik heb best ervaring met het bewaren van geheimen, maar toch was dit anders, gek hé? Op het moment dat u dit leest weet u inmiddels hoe het gegaan is met het Grunneger Diktee. Ik deed daaraan mee als Bekende Grunneger. Peentjes zweten, dat was het, slim stoer. En keet schoppen, dat deden we ook. Zet 12 volwassen in een perfect nagemaakt klaslokaal uit hun kindertijd en het is raak. Gelukkig was het geen live-uitzending!
Maar goed: nu mag ik het, vol trots, zeggen: ik was de beste van de BG-ers. Volslagen onverwacht: natuurlijk schrijf ik in onze aigen toal, maar dan wel met woordenboeken bij de hand en da’s bij een dictee nou net niet de bedoeling. Moraal van dit verhaal: je bent nooit te oud om te leren!

Marjo van Dijken

• Rein van der Velde
• 27 maart 2013