Het was wel even wurmen met afspraken die al in de agenda waren gezet terwijl ik nog helemaal niet bezig was met de (toen nog aanstaande) Olympische Winterspelen, maar ik kan me niet heugen wanneer ik zo veel en zo vaak overdag voor de tv heb gezeten – en dan ook nog meesttijds op het puntje van mijn stoel! Sterker nog: wanneer er gewag werd gemaakt van de Spelen in Turijn zat ik me een beetje onnozele Gerritje te voelen: geen actieve herinneringen aan. Het is treurig, met herinneringen in het algemeen trouwens. Ik mag toch hopen dat ik me over een paar jaar nog al die nu klinkende namen herinner en al die prachtige resultaten en verhalen! Maar eerlijk gezegd: het wordt er niet beter op, met die herinnering van namen. Al nooit mijn sterkste punt, daar heb ik nimmer een geheim van gemaakt, maar het loopt wat mij betreft nu al zo af en toe de spuigaten uit. Ergernis die uitgroeit naar wanhoop wanneer ik me meer dan een dag lang de hersens breek op het tevoorschijn toveren van de naam van, jawel, Angela Groothuizen. Belangrijk? Nee, natuurlijk niet, behalve wanneer je zo’n streber bent als ondergetekende die nog steeds de beste wil zijn bij elke denkbare quiz die maar langskomt… iets wel weten maar niet (snel) kunnen produceren: ik word er gek van!

Trouwens: van wél snel produceren de afgelopen dagen ook. Waar in Sotsji de adrenaline in de rondte spoot had ik daar een eigen versie van ontwikkeld, aanmerkelijk onsmakelijker en ook pijnlijker naar ik maar aanneem. Wie denkt dat shorttrackers een korte actieradius hebben: de mijne was korter! Maximale afstand tot het toilet veiligheidshalve een meter of tien en ja: op die afstand maakte ik ook nog toptijden! Wat een mazzel dat onze toppers gevrijwaard zijn gebleven van zo’n acute aanval (die overigens nu al wel 5 dagen duurt): naast dat wat ik niet concreet zal benoemen stroomt ook de energie in verrassend hoog tempo uit het lichaam van dit tobbertje.  Awel: de oude wijsheid van ene Johan C. (weet ik wel hoor) doet weer opgeld: elk nadeel hep zn voordeel. Noodgedwongen plat met een tv aan het voeteneind was nu even niet zo’n grote straf – afleiding zát! Heb trouwens bedacht dat wij met al onze ijsbanen toch ook maar eens serieus werk moeten gaan maken van curling: bij gebrek aan bergen heel wat logischer dan bobsleeën dacht ik zo. En wat enorm lollig als kijksport ook, bijna net zo boeiend als het bij ons ook bijna onbekende bowles. Ach, het is met darts ook gelukt om “Nederland spreekt een woordje mee” in praktijk te brengen: ik houd hoop. En ga gewoon deze zomer in Engeland zelf wel weer even kijken of er ergens nog buiten een leuk potje bowles te beleven valt. Als het gras daar weer droog is tenminste…kan me zo voorstellen dat heel wat Engelsen zich op dit moment vooral druk maken over andere zaken dan een spelletje, de stumperds.

Natuurlijk heb ik me, naast sport en fysiek ongemak, de afgelopen tijd ook best druk gemaakt over andere aardse zaken: een verbod om wodka te mogen schenken bij het 25-jarig jubileum van onze stedenband met Moermansk bleek enkel te bestaan in het hoofd van degene met wie wij bij de DerAa-kerk afspraken moesten maken, en helaas was die meneer heel erg stellig. Is goed gekomen, dus wie zondagmiddag 16 maart iets meer wil horen en proeven (letterlijk) van Russische cultuur in het algemeen en onze band met Moermansk in het bijzonder: komen, wordt leuk en lekker!

En dan zo’n idiote oproep om wel te gaan stemmen maar dan blanco: welk zinnig doel wordt daarmee gediend? Ik heb het, merk ik, een beetje gehad met die “boze burger” die wel respect eist maar niet geeft; die gehoord wil worden (terecht) maar een ander het spreken onmogelijk maakt; die veiligheid eist (ook terecht), maar vervolgens zelf onveilige kunstjes met gasafsluiters uithaalt! Boos zijn lost niets op, we zullen moeten samenwerken, ook als we het oneens zijn is de opdracht er samen uit proberen te komen. En ja: dan moet er wel eens water bij de wijn, het is bij ons thuis niet anders. Maar om te weten waarover je het wel of niet eens bent zal je je uit moeten spreken: met “blanco” kom je zeker geen meter vooruit. Dus: meezingen prima en graag, maar wel eerst even stemmen.

Ik wens u, en mezelf, wijsheid toe en een blik gericht op de toekomst. “Het zel weer veurjoar worden”, om met Ede Staal te spreken!

Marjo van Dijken

• Rein van der Velde
• 22 maart 2014