Beijum.org 
Februari is voor mij een beetje “getsie” maand, tenzij er natuurlijk sprake zou zijn van een Elfstedentocht. Maar verder, buiten de verjaardag van echtgenoot, een maand van niets te vieren. Te koud, vaak teveel sneeuw en de lente te ver in de toekomst. Een maand om te vluchten naar iets zonnigs – maar daar moet je dan wel tijd en geld voor hebben. Het is, kortom, maar goed dat die maand zo kort is.
Deze februari speelde onze onvolprezen apotheek een hoofdrol in mijn tegenwoordig behoorlijk overzichtelijk bestaan: een hoofdrol in positieve en negatieve zin, verdeeld over 2 bezoeken.
Voor bezoek nr. 1 moest ik absoluut de deur uit – vond ik. Bulten sneeuw en gladheid, maar ook de noodzaak om mijn 2 tassen vol farmaceutische handel (voor 3 maanden hoor…) op te halen. En ik had een vraag, dus ging ik zelf. Natuurlijk heb ik, naast winterbanden onder de auto, voorzieningen voor dit soort omstandigheden: moonboots met een giga-profiel en een netje met metalen spikes voor om de schoenen – zelf ook categorie stevige stapper. Maar autorijden met moonboots is levensgevaarlijk: voor je het weet pak je 2 pedalen in plaats van een, of het verkeerde. En natuurlijk had ik moeten verzinnen dat je de spikes ook om kon doen, zittend in de auto, op plaats van bestemming, maar zo slim was ik toen nog niet. Ik bereikte de apotheek zonder problemen, en binnen weerhield de balie me van een glijpartij. Tja, het loopt nogal in met dit type weersomstandigheden. En er stond een waarschuwingsbord – niet ten onrechte, en vast ook niet alleen voor mij. Hoe dan ook: om de hoek, terug naar de auto, ga ik geheel overstag. (Het KNMI zoekt nog steeds naar de oorzaak van die mysterieuze trilling…) Ik land, grote mazzel, in een enorme berg sneeuw. Terwijl ik nog aan het nalopen ben of er naast de val ook uitval van enig lichaamsdeel valt te betreuren hoor ik een mevrouw roepen, vol bezorgdheid. Ik kon me niet omdraaien en de berg bood ook geen steun bij het overeind komen. Het was duidelijk: slechts met hulp zou ik weer op de been kunnen komen. Stevige hulp…. De bezorgde mevrouw komt binnen mijn blikveld, maatje 34-36, maar heel erg lief. Ik voorzie 2 slachtoffers, zij weet van geen wijken en verdomd, we krijgen het voor elkaar om mij op de been te krijgen en haar heel te houden! De lieve schat begeleidt me helemaal naar de auto: mijn dank is groot, heel erg groot!
Bijna net zo groot als mijn verbazing bij bezoek 2, een week later. Sneeuw weg, apotheek wederom zeer goed gevuld – de griepgolf houdt aan. Bij binnenkomst vraag ik, als altijd, wie de laatste is – dat voorkomt misverstanden. Na mij doet iemand anders exact hetzelfde. Zo niet de volgende jongere man met kind. Hij stalt het kleintje bij de lego en posteert zich op de rode lijn. Er zijn zeker nog 10 man voor hem. Toch stapt hij naar voren bij de vraag “wie kan ik helpen”, en ik grijp in, heel netjes, met een tikje op zijn schouder en uitleg over het bij hem levende misverstand. De rest van de wachtenden mummelt instemmend – we zijn ineens een groep. De man protesteert, wordt door een ander op zijn vergissing gewezen, maar de man ouwehoert maar door over het hem aangedane onrecht, dat ie in zijn nek gesprongen werd, dat er toch niemand in die rij stond, dat hij dacht dat ik daar alleen maar een praatje maakte. En nog veel meer flauwekul, onophoudelijk. De groep was hem zat, dat bleek, maar een oudere man die op dat moment aan de beurt was, flipte. Geschreeuw in de apotheek, een handgemeen dreigde.
Toen ik de zaak verliet stond de jonge man nog steeds te mekkeren. En ik had medelijden. Met zijn kind…….