Beijum.org 
Wat een bizarre, verwarrende en treurigstemmende zomer hebben we achter ons… al blijft altijd de hoop dat er ook nog wat goeds aan zit te komen.
Een rampzalig verlopen vakantievlucht MH17, families en een land in rouw gedompeld met een nasleep (en oorzaak) die nog niet te overzien is. Ik weet niet hoe het u vergaan is, maar bij de beelden van die bijna onafzienbare stoet lijkwagens heb ik het niet droog kunnen houden. En volgens mij hoeft dat ook niet: dit is om te janken! En wanneer ik denk aan al die arme mensen die nog wachten op bericht van identificatie – wachten op dat waarvan je de uitkomst al weet maar niet mee verder kunt totdat er daadwerkelijk afscheid genomen kan worden…gruwelijk. Het conflict tussen Rusland en Oekraïne dat zich uitbreidt naar een conflict tussen Rusland en Europa. Maar steeds zijn het “de kleine luyden” die het meest in de knel komen, het zwaarst te lijden hebben. En zoals altijd: de waarheid is het eerste slachtoffer.
Mij zal het zo langzamerhand een rotzorg zijn wie er begonnen is en wie het meest fout is (in onze opvatting): of het nu in het Midden-Oosten is of in Afrika, in Rusland of in Korea, geweld tegen onschuldige burgers is verwerpelijk, hoe dan ook, door wie dan ook, waarom dan ook.
Wat is dat toch met mensen? Het is prima om overtuigd te zijn van je eigen gelijk, de waarde van je eigen opvattingen, maar dat hoeft toch niet in te houden dat je jouw overtuiging dwingend oplegt aan een ander? Ik schreef er al eerder over – niet dat dat iets heeft geholpen – maar toch gooi ik het toen gebruikte voorbeeld nog maar weer eens in de groep. Ik vind het prima dat mensen op basis van hun geloof op zondag niet willen zwemmen, maar daarom hoeven ze het mij toch niet te verbieden?
En was het maar zo dat extremisme alleen voorkomt bij “die anderen”. Helaas: ook in ons land zien we extreme opvattingen en uitingen, zowel bij autochtonen als allochtonen. En het gemak waarmee men elkaar verkettert, zeker ook via de nieuwe sociale media: ik walg ervan!
Toch wil ik positief blijven en hopen dat we in de loop der tijd iets meer begrip voor elkaar zullen krijgen, meer respectvol met elkaar om zullen gaan, wat verdraagzamer zullen worden. En nu niet meteen allemaal gaan schelden dat ik een wereldvreemde, onrealistische en onverbeterlijke optimist ben, afgesproken?
Maar naast de somberheid en de treurnis kan ik toch ook terugzien op een heerlijke vakantie in ons zo geliefde Engeland. Drie weken prachtig weer ook, dank u. Fraaie campings, prettige mensen, allemaal vóór ons Oranje ( of beter: tegen onze tegenstanders – het blijven mensen…). Prachtige stadjes, landhuizen en tuinen bezocht (met dank aan mijn rollator), thee gedronken op idyllische plekjes in de schaduw. Spelletjes gespeeld met echtgenoot.
En weer met mijn neus op de feiten gedrukt: “later als ik groot ben” moet ik niet meer gebruiken. Ik ben nú groot, moet nu leven en nu genieten, samen met mijn dierbaren. En hoewel er op het “nu” best wel wat valt aan te merken, wachten op “later” is als gokken met geld dat je niet hebt. Omdat “later” maar zo “te laat” kan zijn…
Marjo van Dijken