Beijum.org 
De mensen die al langer in Beijum wonen (en wie zou dat nou niet willen?!) en deze column lezen vertel ik niets nieuws: ik ben een huilebalk. Beelden, liedjes, mensen, situaties en verhalen die me raken ontroeren me makkelijk en doen me naar zakdoeken grijpen. Mooie momenten van sporters (winst zowel als verlies) hebben datzelfde effect op me, zelfs als het een sport betreft waar ik iets minder affiniteit mee heb. Zo ook vanavond: ik had het verloop van de Tour de France vandaag via de radio zo’n beetje gevolgd en besloot toch ook nog maar even naar de Avondetappe met Mart Smeets te kijken, vooral omdat ik wist dat Jan Janssen erin zat. En ik ben altijd enorm nieuwsgierig naar de levensloop van voormalige sporthelden. Uiteraard – en ik had dat kunnen voorzien natuurlijk – toonden ze ook weer de beelden van Jan toen hij de Tour de France won. Hij janken (toen), ik janken (nu). En denk nu niet dat ik mijn tranen op een andere manier niet kwijt kan, de barre werkelijkheid is anders, heel erg anders, helaas. Sinds mijn vorige column hebben we definitief afscheid moeten nemen van onze zeer dierbare vriend Bob; van Annet, een fijne collega van de Raad van Advies van de Walk for Life en van onze lieve en stoere buurvrouw Margreet. Alle drie onverwacht en veel te jong. Drie begrafenissen in drie weken- een ander verdriet en ook “andere” tranen dan die van vanavond.
Misschien is dat wel het verschil tussen verdriet en emotie: de diepte ervan en de duur. En hoewel we allemaal wel eens geconfronteerd zijn met het verdriet van het verliezen van een dierbare, je verplaatsen in andermans verdriet blijft lastig. En misschien hoeft dat ook helemaal niet, verplaatsen. Erkennen en herkennen en een schouder bieden is ook al heel wat. Of een luisterend oor en een kopje koffie. De grootste fout die ik op dit gebied ooit gemaakt heb is toen ik iets troostends bedoelde te zeggen en dat compleet verkeerd deed, me in mijn zenuwen onbedoeld zeer ongelukkig uitdrukte – en dat ook nog telefonisch! Het is meer dan 20 jaar geleden gebeurd en ik denk er nog steeds met grote regelmaat (en schaamte) aan. Een pijnlijke les: je kunt beter zeggen dat je geen woorden kunt vinden bij het verlies en het verdriet van een ander dan een (mislukte) poging doen. Levenslessen, je krijgt ze zonder erom te hoeven vragen…..
En, bizar maar o zo waar: het leven gaat door. Anders, maar toch verder. En zo zit je ineens samen met de zeer verdrietige weduwe te lachen om iets onnozels – en je bent je daar beide van bewust. En zij kan, met een glimlach, zeggen dat de geïmproviseerde maaltijd Bob’s lievelingseten was, en we zouden er allemaal zoveel voor over hebben gehad als hij nog mee had kunnen eten. Maar het is niet anders: we moeten het doen met de mooie herinneringen terwijl we dachten dat er nog heel veel nieuwe herinneringen in de maak waren….
Ik heb met een vriendin een afspraak gemaakt: ik mag niet meer zeggen “later als ik groot ben”. Omdat ik al groot ben, en niet later belangrijk is, maar nu.
En nu mag ik, naast verdrietig zijn, me ook verheugen op de komst van ons kleinkind en trots zijn op mijn breisels voor de baby. En blij zijn dat echtgenoot’s nieuwe knie erin zit, ook al kost dat ons onze zomervakantie dit jaar. Kleine tegenvaller – het kan zo veel erger……..
Marjo van Dijken