Beijum.org 
Ik probeer nog steeds mijn bestaan een beetje te plannen. Ik heb natuurlijk heel modern een agenda in mijn telefoon, maar ben en blijf verknocht aan mijn grote ( en dikke!) papieren exemplaar. Zo’n agenda die van zijn lang-zal-die-leven nooit in een handtas te vervoeren valt, en geloof me: ik loop zeer zelden met kleine handtasjes! Verknocht aan, maar ook afhankelijk van mijn papieren agenda, onder het motto: wat is opgeschreven hoef ik niet te onthouden – en sinds een vorige column weet u hoe ik er in dat opzicht aan toe ben… Agenda buiten beeld staat dan ook gelijk aan lichte paniek!
In mijn agenda staan al mijn afspraken, door mij, maar vaker nog door anderen gemaakt. Maar hoe kan het dan toch dat keer op keer de boel lichtelijk in het honderd loopt? En ik dus nu weer in het holst van de nacht mijn maandelijkse bijdrage aan uw prachtige wijkkrant zit te tikken? Oké, onverwacht bezoek gehad, Vaderdag ( was bekend), feestje bij de buren, ook geen verrassing, maar wel een zware aanslag op mijn fysieke mogelijkheden en resulterend in wat extra bedrust. Nee, in dit geval rest mij slechts als oorzaak ons Nederlands elftal aan te wijzen!
Ik schreef het al vaker: ik ben een rasoptimist, dus bleef (vooraf) oprecht geloven in onze minieme kans om de volgende ronde te gaan halen. De uitnodiging van de overburen om met de halve straat bij hen het wonder van onze EK-overleving te gaan aanschouwen (en de overblijfselen van het burenfeest weg te werken) moest ik helaas afslaan: doodzonde natuurlijk, maar na de aanslag op mijn lijf gisteravond zag ik mij gedwongen in mijn eigen hoekje van de bank, gesteund door een batterij kussens de wedstrijd te zien. Echtgenoot, nu 3 weken de trotse maar nog wankele eigenaar van een nieuwe knie, koos voor het grote gezelschap en krukte naar de overzijde. Heel eerlijk: vond ik niet erg – die man is zo kritisch en negatief richting onze eigen oranje-jongens! In 2 maal drie kwartier werd ik geconfronteerd met mijn eigen goedgelovigheid, misschien zelfs wel naïviteit. Twintig minuten lang (of eerder: kort) kon ik denken dat het ging gebeuren, dat het goed kon komen. En daarna spatte mijn droom uiteen, net zo pijnlijk als het voor onze sterren geweest moet zijn. Misschien toch zelfoverschatting om een hotel te nemen dat gunstig lag voor de wedstrijden in de volgende ronde, maar wel duizend kilometer verwijderd van het stadion waarin de eerste 3 wedstrijden gespeeld moesten worden? Maar ja: dat hotel was (voor zover ik weet) niet uitgekozen door de spelers. Dus: of iedereen met boter op zijn hoofd uit de zon wil blijven en zich melden voor een welverdiende kastijding! Hoe dan ook, na de wedstrijd heb ik me bij de anderen gevoegd – rouwverwerking in je eentje is ook niet alles. Manlief wist inmiddels ook niet meer hoe hij zitten moest en koos voor een horizontale houding – in ons eigen bed gelukkig. Ik moest natuurlijk ook mijn wedstrijdanalyse nog even naast die van mijn buurtjes leggen, en zo werd het vanzelf weer later dan gepland.
Plannen: goede zaak, kan het iedereen aanraden. Maar je aan je eigen planning houden valt beslist niet mee! Vraag dat maar aan de bondscoach…….
Marjo van Dijken