Heeft u dat nou ook……..?!

Ik heb me over mijn leeftijd nooit zo druk gemaakt, waarom zou ik ook? Zolang je leeft wordt je ouder, niks meer, niks minder. En bovendien: het blijft toch merkwaardig wanneer je telkens op dezelfde vraag een ander antwoord geeft…. Ik ben inmiddels zover gevorderd in het onbelangrijk achten van mijn leeftijd dat ik moet nadenken bij bovenbedoelde vraag: ik reken het tegenwoordig uit vanaf mijn geboortejaar. Ik kan dus nog wél iets onthouden en hoofdrekenen, maar slijtage is er zeker. Vooral bij namen. Ongelooflijk ergerlijk, woedend kan ik er van worden! Een voorbeeld: ik zoek in alle laatjes van mijn hoofd de voornaam van zanger de Nijs (ik weet dat ik het weet, maar dat helpt niet) en kom wel op Belinda Meuldijk en het feit dat hij in een vorige leg een tweeling heeft verwekt, maar zijn voornaam? Die schiet mij een half uur later, terwijl ik inmiddels met heel andere dingen bezig ben, spontaan te binnen. En vraag  me nu niet waarom ik iets moest met Rob de Nijs – dat ben ik vergeten.

Maar goed, terug naar de leeftijd. Ik heb mijn kroonjaren altijd met extra plezier gevierd en zeker zonder de deprimerende gedachten waarop ik mijn vriendinnetjes wel eens betrapte. Zo denk ik aan mijn 50e verjaardag met zeer veel genoegen terug (onze gasten trouwens ook…). Veel begrip voor ontkennende en voor Sara vluchtende vriendinnen had ik dan ook niet, het is niet anders. En toch: er is iets veranderd bij mij. Het begon allemaal met het eindigen van As the World Turns ( de enige soap die ik ooit gevolgd heb) in het begin van dit jaar. Ik realiseerde me ineens dat ik minstens mijn halve leven had gedeeld met de personages uit Oakdale en dat aan die relatie nu definitief een einde was gekomen. Maar erger nog: in flashbacks werd zichtbaar hoe de veroudering had toegeslagen bij de hoofdrolspelers – heel erg confronterend, ik was immers in diezelfde periode net zoveel ouder geworden! (En zij worden door professionele visagisten onder handen genomen, ik klungel zelf maar wat aan.)

Dit inzicht maakte het afscheid dubbel treurig, maar het ging nog erger mis toen ik bedacht dat ik volgend jaar toe ben aan mijn volgende kroonjaar: 60. En voor het eerst dacht ik dat niet vieren ook een optie kan zijn en was ik net zo laf als de door mij zo bespotte vriendinnen. En jawel: ook overlijdensadvertenties bekijk ik ineens met een meer leeftijdsbewuste blik en de zoektocht naar “een foto voor op de kist” begint serieuze vormen aan te nemen. Denk nu niet dat ik leef met de dood voor ogen – integendeel. Ik verheug me intens op ons aanstaande eerste kleinkind en verwacht daar nog vele jaren van te mogen genieten. Maar ik word wel zestig volgend jaar, zéstig! En om ons verval verder te illustreren: echtgenoot krijgt overmorgen een nieuwe knie en zal krukkend en afhankelijk de komende maanden door het leven gaan in de hoop daarna tot zijn zeventigste (!) goed te kunnen lopen. En in de hoop dat ze intussen iets verzinnen om ook daarna nog uit de voeten te kunnen…En als de wetenschap even tijd heeft: iets tegen vergeetachtigheid zou ook als geroepen komen!

Marjo van Dijken

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.