Wat is het toch jammer dat ervaringen zo raar kunnen stapelen: over kalme weken zeggen we dat er niets te beleven viel, terwijl we een aantal drukke weken al gauw beschrijven als hectisch. Ik aarzel: je kunt toch met goed fatsoen niet beweren dat een week op je luie rug op Gran Canaria hectisch is, maar de reis heen en weerom natuurlijk wel. Trouwens: 3 maal daags moeten beslissen wat er nu weer eens gekozen moet worden uit een overdadig aanbod – heus wel een beetje stressend. En dan heb ik het nog niet eens over de  keus voor een ligbed: volle zon, half schaduw of helemaal schaduw! U begrijpt: het was me het weekje wel! Berichten van het thuisfront, met name die over het pokkenweer hier, ontvingen wij in een dappere poging niet vol leedvermaak terug te sms-en. Maar ja: je kunt ons toch ook niet kwalijk nemen dat wij wél tevreden waren over onze goede keuze – we wilden zon en we kregen zon, alle dagen weer. Alleen de temperatuur was niet zoals beloofd: tussen de 25 en 30 graden, terwijl ons 22 was toegezegd. Hoewel echte Nederlanders hebben we, tegen onze aard in, besloten hierover niet te klagen en gewoon wat eerder dan gedacht een parasol boven onze warme lijven te ontvouwen.

We waren heel slim en gezellig met onze oude vrienden uit Beijum afgereisd – de manier om zeker te weten dat er elke avond wat te klaverjassen valt, dat er in ieder geval voor mij een medestander is bij het bezoeken van markten en een ander voor een rookpauze. En dat er wat te lachen viel – en nu niet denken dat echtgenoot en ik samen na bijna 30 jaar huwelijk niets meer te lachen hebben! Maar vrouwen kijken naar en lachen om andere dingen dan mannen, het is niet anders. De vrouwen zwommen vaker, de mannen gingen vaker een paar blokjes om. Blokjes met hellingen, dat dan weer wel. O ja, voor ik het vergeet: de dames hebben de heren zwaar verslagen bij het klaverjassen. Het scorebriefje mag dan door de heren achterovergedrukt zijn: hiermee ligt het toch maar mooi voor het nageslacht vast! We hebben ze geadviseerd een jaartje op les te gaan….

Gisteren thuisgekomen, en vannacht onze 7 Stedenbandgasten uit Moermansk van het station gehaald, 2 ervan heb ik eerder ontmoet. Zij hadden er 16 reisuren op zitten – ik piep al bij 10. Morgenmiddag vanaf 14.00 uur gaan we allemaal vol aan de bak en dat een hele week lang. Twee van de zeven spreken alleen Russisch, drie ook Duits en twee ook Engels. Ik kom voorlopig (in het Russisch) nog niet veel verder dan goeie dag en een paar beleefdheidsvormen, maar daar wordt aan gewerkt. O, en ter relativering: zij vonden het weer hier prima, waren erg blij van de sneeuw verlost te zijn!

Het gaat zeker een hectische week worden en hopelijk ook eentje met veel goede en bijzondere ervaringen – we doen ons best!

Marjo van Dijken

• Rein van der Velde
• 2 mei 2012