Beijum.org 
Wat zijn wij toch een raar volkje. Nou ja, wij niet natuurlijk, maar sommige anderen wél. Begint na een bijna Elfstedentocht de lente idioot vroeg en hebben we prachtig weer – cadeautje zou je zeggen – hoor je om je heen: als het nou maar niet weer zo’n rottige zomer wordt! Want vorig jaar was het voorjaar ook prachtig en de zomer naatje…..
Tja, zo kun je dus nooit ergens van genieten, zelfs niet van een zon die vandaag voor niets opgaat, je lijf en je kamer verwarmt (wat toch weer mooi scheelt in de stookkosten), je lekker laat fietsen waardoor je niets merkt van de hoge benzineprijs en in je eigen tuin of op je eigen terras heb je helemaal geen last van trage bediening en idiote consumptieprijzen. En nog mooier: je schuift gewoon je stoel mee met de zon. Althans – dat was mijn plan vanmiddag. Heerlijk liggend in mijn Lafuma, zon in het decolleté en op de blote beentjes (nou ja – benen) lag ik alvast te bedenken wat voor leuks ik binnenkort allemaal zou gaan doen tijdens een weekje op Gran Canaria, waar ik ongeveer wil liggen langs de rand van het zwembad en of ik me zou gaan ergeren aan de “vroege handdoekdroppers” of dat ik me zou gaan aanpassen en echtgenoot vragen voor het ontbijt even een plekje te reserveren… Erger nog: 4 plekjes, want we gaan met de oude buren/vrienden uit Beijum. Ja, vanaf Eelde – het is crisis, dus eigen luchthaven eerst. En toen knapte aan een zijde het elastiek. Van de stoel – van mijn ondergoed was aanmerkelijk minder bedreigend geweest. Zelf opstaan was onmogelijk, dat zou tot grote ongelukken geleid hebben. Verder dan beide leuningen vasthouden, gewicht zoveel mogelijk omhoog brengen en hulp inroepen kwam ik niet. Probeert u zich alstublieft nu geen beeld te vormen van de situatie, het is daarzonder allemaal al pijnlijk genoeg. En die schaterende echtgenoot, die zich eerst afvroeg hoe ik deze situatie had opgelost in zijn afwezigheid alvorens aan mij te gaan sjorren… er zijn momenten dat ik best even na wil denken over de doodstraf. Of een doodschop. Eenmaal gered bleek bij inspectie dat ik knap mazzel had gehad: het elastiek aan de andere zijde hing ook op een paar vezels! U begrijpt: de lol was eraf, de stoel onbruikbaar en de zon – staat laag zo vroeg in het jaar – verdween achter ons dak om pas een uur later weer bruikbaar te voorschijn te komen. En nu geneer ik me totaal niet om in enige staat van ontkleding vóór de deur te gaan zitten, maar in mijn zon ontwende lichtgevende witheid ging me dat net even te ver. Er bleven nog wat tuinwerkjes over die ik rechtstandig kon doen (‘mijn rug heeft ‘t vorige week weer eens begeven), lijstjes die ik kon maken van de hoeveelheid plantjes die aangeschaft moeten worden binnenkort en een bloembak die nu al gevuld kon worden. Maar languit liggen en dromen – dat was er niet meer bij. Met dank aan de elastiekmoeheid! Dus u kunt wel raden wat er morgen absoluut aangeschaft gaat worden…
Maar er is ook iets wat u niet kunt raden, een mooi geheim dat ik al weken bij me draag maar in mijn vorige column nog niet met u mocht/wilde delen: aan het eind van de zomer hopen we opa en oma te worden! Als het meezit het mooist denkbare cadeau op onze 30e huwelijksdag. Geweldig, een van de leukste voordelen van het ouder worden: oma, een eretitel. En dus voorlopig niet zeuren over de nadelen van ouder worden. Gewoon helemaal niet zeuren, nog beter. Genieten waar mogelijk en de rest accepteren of bestrijden, maar niet zeuren!!!
Marjo van Dijken