Beijum.org 
Ik was zo van plan u in deze column geheel in de Kerstsfeer mee te nemen met alles wat me is opgevallen en heeft ontroerd: een dikke laag ongerepte sneeuw op de vuurdoorn, waardoor de rode besjes nog met moeite te zien zijn. Het roodborstje, ineens een opvallende verschijning. De sporen van de kattenpootjes die onverklaarbaar ineens ophouden. Zo’n beest loopt toch niet zorgvuldig in zijn eigen spoor achteruit weer naar het eigen erf? Raadsel! Ik denk aan mijn kleinzoon, die voor het eerst van zijn leven sneeuw ziet maar zich daar later niets van zal herinneren. Wij wel!
Er bloeit een laatste vuurrode roos in mijn tuin – inmiddels onder het dak van mijn seniorenhangplek, maar toch een levend voorbeeld van het fraaie Kerstlied: Er is een roos ontsprongen, in ene winternacht.
Maar ik ben een beetje in de war omdat we Sinterklaas nog moeten vieren. En u weet: kom niet aan mijn Sinterklaas! En nu vieren we zijn feest terwijl hij allang ons land verlaten heeft en dat voelt toch een beetje als verraad mijnerzijds. Gelukkig staat daar tegenover dat ik (low-budget!) heel erg veel cadeautjes heb weten te scoren en met overal een gedicht bij hoop ik maar dat oude Klaas me vergeeft.
En dan al die verschrikkelijke weersvoorspellingen, waardoor je totaal onnodig je programma aanpast. Akkoord, niet waarschuwen en dan een puinhoop (of gevaar!) is erger, maar het voelt toch een beetje als bedrogen worden. Bijkomend probleem is overigens wel dat ik me, lekker egoïstisch, al een beetje zorgen begin te maken over ons tripje naar Londen – onze ervaringen met sneeuw in combinatie met Londense luchthavens zijn niet geheel ongecompliceerd, zoals trouwe lezers weten. Maar ook verder best spannend: de vorige keer kwam ik met een zwangere schoondochter thuis, benieuwd wat er ditmaal (naast de traditionele Harrods-kerstbeer) mee naar huis komt…
Maar boven al deze gedachten, en veel en veel zwaarder, drukt mij doorlopend de wetenschap dat er in een gezin dit jaar geen Sint en Kerst wordt gevierd. Omdat hun man en vader er niet meer is. Zomaar, of juist niet zomaar: hij beoefende zijn hobby, maakte anderen het voetballen mogelijk en heeft dat met de dood moeten bekopen. Een persoonlijk drama, maar ook een maatschappelijk waar simpel geroeptoeter geen oplossing voor biedt.
Zullen we in 2013 proberen het “Vrede op Aarde” zelf maar eens in praktijk te gaan brengen in onze contacten met anderen? Dat helpt namelijk wel, daarvan ben ik overtuigd! Maar dan moet wel iedereen mee (willen) doen en niet alleen op andermans verantwoordelijkheid wijzen.
Ik wens u wijsheid toe, gezondheid, geluk en liefhebbende mensen om u heen – want daarvan heb je nooit teveel.
Marjo van Dijken